W ciągu stuleci moda bardzo się zmieniła. Wpływ na modę miało wiele czynników jak statut społeczny, wydarzenia historyczne, położenie geograficzne, rozwój technologi, a nawet rozwój medycyny wpływał na kobiecy strój. Tutaj omówię historię mody damskiej w dużym skrócie, abyście mogli poznać wszystkie style. 

Historia mody w pigułce część 1  

Czasy antyczne i średniowiecze 

       Ubrania powstały po to by chronić nas przed chłodem czy deszczem. Z czasem ubrania stały się wyznacznikam statusu społecznego. W starożytności uważano, że tkanina jest zbyt cenna by ją kroić, dlatego drapowaną ją na ciele. Częściowo zszywano prostokątne bryty, aby lepiej trzymały się na ciele. Bogaci rzymianie sprowadzali jedwab z Azji w kolorze niebieskim, czerwonym i żółtym. W czasach republikańskich rzymianki nosiły wachlarze, parasolki i chusteczki do nosa. W starożytnym Egipcie dominował len. 

       Strój średniowieczny jest kontynuacją strojów starożytnych. W X i XI stuleciu ubiór zmienia się zaczyna przypominać ubiór liturgiczny. Średniowiecze było podporządkowane religii chrześcijańskiej. Z tego powodu kobiety musiały nosić skromnie i z umiarem. Chęć wyglądania pięknie przez noszenie bajecznie kolorowych ubrań, dużej ilości ozdób czy peruki prowadził do grzechu późności. Z drugiej strony w wyniku krucjat Europa nalazła się pod wpływem kultury arabskiej. Sprowadzono nowe tkaniny, w których europejska arystokracja się zakochała – kwieciste wzory, egzotyczne nakryciach głowy, bogato dekorowane tkaniny i różnokolorowe stroje.

Wiek XVI

       Pod koniec XV, na początku XVI wieku strój damski ulega zmianie. Staje się bogatszy, wykorzystuje się tkaniny jedwabne. Stroje zaczynają mieć pionowe lub poziome rozcięcia, aby pokazać co jest pod spodem. Bardzo ostentacyjnie pokazuje to bogactwo właścicielki – stać ją by zniszczyć drogi materiał. W epoce renesansu podkreśla się urodę i status materialny. Stroje są haftowane, ozdabiane klejnotami, koronkami. Największą stolicą mody na początku były Włochy. Odbywały się tam bale, maskarady, parady turnieje rycerskie i śluby rodów panujących. Zmieniło się to w 1491 roku gdy stolica mody przeniosła się do Hiszpanii. Najmodniejszymi kolorami były złoto i czerń. Strój hiszpański miał stanik zaokrąglony na dole, duży koronkowy kołnierz usztywniany drutem – rama dla twarzy i głowy. Rękawy w stroju hiszpańskim były rozcięte i zwisały swobodnie ukazując rękawy sukni spodniej. Spódnica była usztywniana by nadać jej kształtu stożka lub dzwonu. 

       Na modę w tym czasie największy wpływ mieli władcy. Pierwsza żona króla Henryka VIII, Katarzyna Aragońska z Hiszpanii wprowadziła na angielski dwór fortugał – stelaż poszerzający biodra i nadający spódnicy kształt stożka lub dzwonu. Jednak z dynastii Tudorów to królowa Elżbieta I miała największy wpływ na modę damską. To ona rozpowszechniła pudrowanie twarzy i rąk. Stroje królowej zawsze były bogato zdobione klejnotami, haftami, wstążkami i koronkami. Podkreślała swoją drobną sylwetkę płaskimi gorsetami. Bardzo charakterystyczne były wtedy kołnierze – krezy zrobione z nawet 15 warstw krochmalonego muślinu.

Wiek XVII

       W XVII wieku modne stały się peruki za sprawą króla Francji Ludwika XIII, który nimi zasłaniał swoją łysinę. Na początku wieku kobiety nosiły krótkie pudrowane fryzury. Suknie wierzchnie miały rozcięcie w części spódnicy, aby pokazać suknie spodnie. Podkreślana była wąska talia za pomocą gorsetów, a objętość spódnic zwiększano za pomocą specjalnych wałków. Dekolt uległ zmianie, już nie był ściśle dolegający do szyi, ale ukazywał trochę ciała. Zamiast typowych krez z poprzedniego wieku w modzie były krezy medycejskie, bardziej płaskie od swoich poprzedników. Na dworze hiszpańskim fortugał zmienił się w panier. stawał się coraz szerszy. Do tego stopnia, że panie musiały wchodzić bokiem bo nie mieściły się w drzwiach. 

Wiek XVIII

       W XVIII wieku największy wpływ na modę miała kochanka Ludwika XV – Jeanne Antoinette Poisson czyli Madame Pompadour. Nosiła piękne suknie dezabil –  tak charakterystyczne dla rokoka. Suknia dezabil to wygodne, niezobowiązujące domowe lub poranne suknie, zwykle luźne, krojone bez wcięcia w talii. Suknie był szyte z jedwabiu lub drukowanej bawełny. Bawet – sztywna trójkątna wstawka z tkaniny noszony z przodu i zasłaniający gorset w otwartej sukni – zwykle był bogato zdobiony haftem, kamieniami i dodatkami pasmanteryjnymi. Suknie przypominały cebulki kwiatowe. Na dole duża spódnica, a góra wąska jak rosnący kwiat. Najmodniejsza suknią dworską była robe a’la francaise. Składała się z ciasno dopasowanego stanika z rękawami zakończonymi falbankami, z plisą a’la Watteu z tyłu i szeroką spódnicą noszoną na rogówce – nazywany także panierem. Do jazdy konnej wykorzystywano odmianę sukni francuskiej – suknie angielską robe a’la anglaise. Środkowe kliny z tyłu stanika sukni przechodziły w fałdy spódnicy co powodowało rozluźnienie gorsetu i umożliwiało uprawianie sportów. 

       Pod koniec wieku na modę największy wpływ miała Maria Antonina i jej krawcowa Rose Bertin. To one dyktowały co jest modne, a stroje stworzone przez Bertin były opisywane w całej Europie. Z czasem za ich sprawą suknie stały się coraz lżejsze aż doszło do sukni typu chemise. Suknai o prostym koszulowym kroju, z falbankami przy dekolcie, rękawach i u dołu. Najczęściej szyta z cienkiej, białej tkaniny, często przepasana w talii szarfą. Kiedy Maria Antonina pojawiła się po raz pierwszy w tego typu sukni uznano, że ma na sobie samą bieliznę

       W tym czasie nie tylko Francja miała wpływ na modę, ale także Polska. Robe a’la polnaise potocznie zwana poloneską – suknia o luźnym staniku noszona na panierze, ze spódnicą wierzchnią podwiązaną lub udrapowaną w formie trzech pukli odsłaniającą spódnicę spodnią. Sama Maria Antonina nosiła takiego typu suknie. 

Ciąg dalszy w części drugiej